Opowieść katorżnika

Kolejny bieg zaliczony, ale muszę przyznać, że najtrudniejszy do tej pory. Zaczęło się dość przyjemnie. Przy przedzieraniu się przez trzciny trzeba było się ustawić za tłumem, a prąd sam niósł do przodu. Gorzej zaczęło się w kanałach. Przy pierwszych dwóch skokach przeszkadzał trochę zapach i fakt, że woda była lodowata. Tam też zaczęły mnie łapać pierwsze skurcze w łydki. Ale niedługo później, zapach przestał przeszkadzać a temperatura wody przyjemnie orzeźwiała. Nawet miło było zostać ochlapanym z tyłu przez kolejnego biegacza. Dalej nie będę opisywał w szczegółach, ale w skrócie:
1. bardzo fajna, oryginalna impreza,
2. w ekstremalnych warunkach człowiek jest w stanie wiele zrobić (np. wyczekiwać kiedy będzie jezioro, żeby napić się z niego wody ;),
3. w następnym bym chyba już nie wystartował :-)
4. strój po biegu poszedł do kosza (Mizuno, w których biegłem w Atenach umarły bohaterską śmiercią)
5. pachnę mułem i ściekiem (podobno ma minąć po 72 godzinach),
6. jest to pierwsza impreza, na której podczas biegu się odpoczywało.

Na finiszu, jak to ja, zacząłem machać do kibiców, a jeden z nich krzyknął "Nie machaj tylko dojdź tych co są przed tobą", więc wyprzedziłem jeszcze 2 osoby ;-)

Miałem czas ok. 1:50 i załapałem się już na medal żeliwny (za pierwsze 3 miejsca były złote, 4-10 srebrne, 11-20 brązowe).

Po biegu mam trochę poharatane ręce i bardziej nogi, ale nie jest źle. Mam też super orygianlny medal, który może skusi kogoś do pobiegnięcia w przyszłości.

Pierwsze zdjęcia są tutaj.